W systemach telewizji dozorowej spotykane są trzy rodzaje rejestratorów sygnału wideo – magnetowidy analogowe, cyfrowe rejestratory (DVR) oraz karty przechwytujące dla komputerów PC. W tym artykule scharakteryzujemy rejestratory analogowe, z uwzględnieniem mocnych i słabych stron. Kolejne rodzaje zostaną omówione w następnych artykułach.
Pod pojęciem rejestratora analogowego kryje się typowy magnetowid VHS lub nieco bardziej zaawansowana konstrukcja w postaci magnetowidu poklatkowego (ang. Time-lapse videorecorder). Magnetowid poklatkowy od zwykłego urządzenia VHS różni się możliwością nagrywania pojedynczych klatek wybranych z sygnału wideo rejestrowanego przez kamerę, zamiast obrazu ciągłego. Ta funkcja umożliwia zwiększenie czasu nagrania na nośniku do maksymalnie pięciu razy, np. na typowej kasecie VHS o długości 120 minut, magnetowid poklatkowy pozwoli umieścić nagranie o długości do 600 minut. Oczywiście wiąże się to z pewnymi ograniczeniami z uwagi na zastosowaną technologię – obraz uzyskany przy odtwarzaniu takiego zapisu będzie nieciągły, natomiast przy maksymalnie wydłużonych czasach zapisu urządzenie nie umożliwia zapisania dźwięku. Przykładem popularnego magnetowidu poklatkowego może być Sanyo TLS-9024P.
Typowe funkcje oferowane przez magnetowidy analogowe to:
- Odtwarzanie w przód i w tył z normalnymi prędkościami, przyśpieszonymi (z reguły dwukrotnie) oraz odtwarzanie poklatkowe.
- Nagrywanie z możliwością definiowania prędkości.
- Nagrywanie w trybie pętli, czyli automatyczne cofnięcie taśmy po osiągnięciu końca nośnika i nagrywanie od początku. Oczywiście wiąże się to z konieczością nadpisania poprzedniego zapisu oraz kilkunastosekundową przerwą niezbędną do przewinięcia taśmy na początek.
- Tryb nagrywania alarmowego – po wystąpieniu alarmu zarejestrowanego przez urządzenie zewnętrzne magnetowid może wykonać nagranie o zdefiniowanej uprzednio długości czasu trwania.
- Automatyczne wznawianie pracy w sytuacji zaniku, a następnie powrotu zasilania.
- Tryb programowanego czasu pracy.
Za główne wady urządzeń analogowych uważa się:
- Bardzo wolny dostęp do żądanych fragmentów nagrania, wynikający bezpośrednio z konieczności odnalezienia taśmy z danego okresu oraz przewinięcia jej do interesującego fragmentu.
- Konieczność ręcznej wymiany nośników lub zaakceptowanie nadpisywania nowego materiału na uprzednio już nagranym.
- Bardzo niska odporność na usterki mechaniczne, zwłaszcza związana z wrażliwością taśmy magnetycznej na działanie zewnętrznych pól elektromagnetycznych.
- Skomplikowana konstrukcja mechaniczna bardziej zaawansowanych urządzeń, co przekłada się na wyższą cenę zakupu oraz wysokie koszty późniejszej eksploatacji.
- Brak obsługi szeregu zaawansowanych funkcji związanych z przetwarzaniem i rozpoznawaniem obrazu wideo.
- Utrudnione bądź wręcz niemożliwe jednoczesne nagrywanie sygnału wideo z kilku różnych kamer rejestrujących.
