Instalacja i funkcje wideodomofonów

Druga i ostatnia część poradnika związanego z tematyką wideodomofonów zostanie poświęcona systemom zasilającym, możliwościami instalacji oraz funkcjami dodatkowymi.

W systemach wideomofonowych spotyka się dwa rodzaje zasilania. Najczęściej spotykane jest zasilanie lokalne, tzn. każdy z elementów składowych systemu jest podłączony do sieci energetycznej we własnym zakresie. Takie rozwiązanie pozwala na znaczne uproszczenie procedury instalacji oraz ułatwia rozwiązywanie problemów technicznych związanych z funkcjonowaniem systemu wideodomofonu. Rzadziej (choć w przypadku systemów bardziej zaawansowanych należy rzec, że praktycznie zawsze) spotyka się zasilanie centralne. Taka opcja pozwala na zarządzanie zasilaniem z jednego miejsca, ale w zamian instalacja systemu pociąga za sobą konieczność położenia dodatkowej linii zasilającej oraz dokonania pomiarów  poziomów energetycznych na końcach przewodów. Dodatkowo rozbudowa systemu o zasilaniu centralnym o dodatkowe urządzenia, np. kolejne monitory powoduje konieczność zastosowania układów przekaźnikowych, celem doprowadzenia zasilania do nowych elementów systemu.

Instalacja systemu wideodomofonu obejmuje w zasadzie dwie podstawowe możliwości. Pierwszą z nich jest okablowanie wielożyłowe. Zaletą tego typu okablowania jest z jednej strony znacznie większa giętkość i elastyczność w prowadzeniu przewodów, przy czym mniejsza łączna średnica ułatwa zamaskowanie okablowania, z drugiej strony łatwa  rozbudowa systemu o dodatkowe urządzenia oraz możliwość przekształcenia już istniejącego systemu domofonowego w wideodomofonowy również nie może pozostać niedoceniana. Największą wadą okablowania wielożyłowego jest podatność na działanie czynników zewnętrznych (warunki atmosferyczne, zewnętrze pola elektromagnetyczne itp.) oraz niska odporność na uszkodzenia mechaniczne. Należy również wspomnieć o maksymalnym zasięgu tego typu okablowania, który to zasięg wynosi około 100 metrów. Po przekroczeniu tej odległości konieczne staje się zastosowanie urządzeń wzmacniających sygnał lub przejście na okablowanie koncentryczne.

Okablowanie koncentryczne ma postać pojedynczego przewodu, wewnątrz którego współosiowo prowadzone są poszczególne przewody składowe. Największą zaletą tego typu okablowania jest praktycznie całkowita niewrażliwość na zakłócenia zewnętrzne (dzięki bardzo wydajnemu ekranowaniu oraz odpowiedniej konstrukcji płaszcza przewodu) oraz teoretycznie dowolna długość pojedynczego segmentu okablowania. Ujemną cechą okablowania koncentrycznego jest jego grubość (średnica przewodu może wynosić od 5 mm do 30 mm) oraz sztywność uniemożliwiająca w praktyce prowadzenie kabla w sposób niewidoczny z zewnątrz bez sporej ingerencji w strukturę budynku. Kabel koncentryczny ułatwia również szeregowe podłączanie kolejnych monitorów do systemu wideodomofonu, jednak jest to cecha o mniejszym znaczeniu praktycznym.

Przed wyborem rodzaju okablowania należy przeprowadzić analizę potrzeb oraz oszacować długość wynikowych segmentów. W miejscach, gdzie kwestie estetyki są mniej ważne lub istnieje możliwość modyfikacji obszaru prac tak, aby ukryć kabel koncentryczny (ogród, brama, wybudowany lecz niewykończony dom itp.) wskazane jest wykorzystanie tego rodzaju okablowania, w pozostałych sytuacjach położenie przewodów wielożyłowych może okazać się po prostu jedyną dostępną możliwością.

Wśród funkcji dodatkowych trudno wskazać rozwiązanie szczególnie przydatne w praktycznym zastosowaniu, bowiem większość opcji umieszczanych przez producentów systemów wideodomofonowych służy raczej wzbudzeniu zainteresowania potencjalnego klienta, niż faktycznym korzyściom użytkowym. Wyjątkiem od tej niepisanej zasady jest funkcja pamięci obrazów. Jej działanie polega na zapisie przez jednostkę centralną systemu informacji dotyczących nieodebranych połączeń. W praktyce układ sterujący wideodomofonem po naciśnięciu przycisku dzwonka przy bramie lub drzwiach wejściowych rozpoczyna zapis pojedynczych klatek rejestrowanego obrazu (np. jedną na sekundę lub w większych odstępach czasu), a w przypadku bardziej zaawansowanych systemów często nawet sygnału wideo wraz z dźwiękiem. Zapis odbywa się w pamięci wewnętrznej centrali systemu, bądź też na nośnikach zewnętrznych (najczęściej spotyka się zapis na kartach SD lub przenośnych pamięciach flash – tzw. pendrive). Zapis odbywa się  przez zdefiniowany przez użytkownika czas, najczęściej w zakresie 30-60 sekund. Jeśli połączenie nie zostanie odebrane, zapisane dane zostają zachowane celem późniejszego podglądu, natomiast przy odebraniu połączenia zapis zostaje usunięty. Funkcja ta jest niezwykle przydatnym rozwiązanie umożliwiającym łatwe identyfikowanie zdarzeń, które wystąpiły podczas nieobecności domowników, a w wypadku wystąpienia zdarzeń kryminalnych, często okazują się pomocne przy identyfikacji sprawców.

Aby zapoznać się z nieco innymi parametrami wideodomofonów proponujemy zapoznać się również z opublikowanym wcześniej poradnikiem zatytułowanym Jak wybrać wideodomofon?

Ten wpis został opublikowany w kategorii Ogólne. Dodaj zakładkę do bezpośredniego odnośnika.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *